sen ne güzel saplantımdın.. ekşi abla...

Ekşi sözlük’teki hesabımı kapamış olmam üstüne bari son bi şeyler karalayayım.

Yıllar önce trt’de Gülşen abi diye bi dizi vardı bilen bilir. Orada selim naşit’in oynadığı paragöz bi tipleme vardı. Dizi absürd olduğundan naşit’in paragözlüğü de absürdite düzeyindeydi. Bi gün buna soruyorlardı (tam hatırlamasam da), sana bir milyon dolar verecekler ama bu parayı alman için bir dolarlık banknotu yakman lazım, yakar mısın diyorlardı. Naşit çok düşünüyor ve hayır diyordu, kıyamam ben o banknota, yakamam diyordu.

Şimdi adam paragözse ve mantık çerçevesinde hareket edecekse elbette ki o banknotu yakması onun yararınadır ve paragözlülüğünü doyurmak için çok daha mantıklı bi tavırdır. Fakat paragözlülüğünün absürditesi onu mantıklı davranmaktan alıkoymuş ve sadece bir dolarlık banknotu bile yakamayacağını söylemiştir. Ne kadar saçma.. mı..

İşte sözlük benim için bu derece absürd bi saplantıydı. Bi kere dört senedir -hele son yıl- hayatım sözlük olmuştu. Kendimi ifade etmek için tek yazdığım yer orasıydı, eğlenmek için baktığım tek yer orasıydı, bilgilenmek için baktığım neredeyse tek yer orasıydı, sosyalleşmek, insanlarla tanışmak için tek kullandığım yer orasıydı vs vs vs.. ve tıpkı naşit gibi benim de bi seçim yapma zorunluluğu kondu önüme, ya çaylaklığa katlanacak ve sonra tekrar yazarlığa kavuşacaktım, ya da sözlükte yazamamaya dayanamayıp hesabımı kapatacaktım.

Mantıklı davranma zorunluluğu beni çaylaklığa tahammül etmeye, o banknotu yakmaya zorladı. İki hafta sabrettim gerçekten de, ama o iki hafta boyunca her gün beş yüz defa kontrol merkezine basmaktan, başlıkların üstüme üstüme gelmesinden, her cevaben entry yazma isteği hissettiğimde elimin kolumun bağlanmış olduğunu fark etmekten o kadar yılmıştım ki, ikinci haftanın sonunda hala çaylaklıktan kurtulamayınca, yazar olmak için en az iki hafta daha beklemem gerektiğini, hatta belki o iki hafta sonunda bile tekrar yazar olamayacağım ihtimalini düşününce sözlükgözlülüğüm mantığa galip geldi ve daha fazla dayanamayıp hesabımı kapattım.

Haa yani sözlüğe küstüğümden, başka şeyler denemek istediğimden falan değildi bu yaptığım saçmalık; tamamen dayanamamak, bekleyememek yüzündendi.

Bu noktada örnekler veriliyor, millet kaç ay bekliyor deniyor. Ben de hep aynı cevabı veriyorum, herkesin karakteri farklı diyorum. Bizzat tanıdığım çaylaklar var aylardır bekleyen, ama ben yapamadım n’apayım. Sonuçta herkesin acı eşiğinin farklı olması gibi benim de buna katlanışım başkaydı. Mesela yazarken entry’si kötülenince velvele yapan, edit üstüne edit kasan insanların en büyük acıları da yazdıklarının kötülenmesiyken ben zaten kötülenmesini kabullenerek yazıyordum pek çok şeyi. Yani her insanın kendi umursadığı şeyler farklı oluyor. Eğer bu insanlara misal altı ay çaylaklık mı yoksa karmanda beş yüz puanlık bi düşüş mü diye sorsanız ilkini tercih edeceklerdir, ben tabii ki ikincisini..

Yani bi nevi, kedi kıçını görmüş yara sanmış dokundurmalarından hafif alındığımı söylemeliyim. Bana göre herkesin her farklı cezaya vereceği tepki farklıdır ve ben daha fazla dayanamayıp hesabımı kapadım diye nazlılık, gurur, zayıflık falan gösterdiğim fikirlerine çok da katılmıyorum açıkçası.

Bi de geçen radioheadbanger’la konuşurken şaka yollu bi şey dedim ama aslında doğruydu. Ben sadece sözlük özelinde değil, gerçek hayatta bile bu şekilde davranan biriyim aslında. Dur o lafı kopyalayayım buraya.

yakışıklı değil ama libidik..says:

bi de
ben insan ilişkilerinde bile böyleyim lan :D
görüşmek istediğimi söylediğimde hafif muğlak cevap veren bi kız olursa direkt siliyorum msn'den
aheuaheuaehau

bi de şunu yazmışım evet bu önemli:
ben belirsiz bi şeyi iki hafta bekleyemem ölürüm

bu da benim defom belki ama bu yaştan sonra huylu huyundan vazgeçecek değil ya, en baş edemediğim şey bu belirsizlik hissiyatıdır benim. Çünkü bugüne kadar ne zaman kendimi bi belirsizlik içinde bulsam, o belirsizliğin iyi veya kötü sonuçlanması için şanslar eşit de olsa hep kötü sonuçlarla karşılaştığımdan belki, bi nevi pavlov’un köpeği gibi şartlandım her belirsizliğin kötü sonuçlanacağına sanırım. O yüzden ne zaman muğlak bi durumla karşılaşsam afakanlar basıyor ve sonuçta o şeyi tamamen kaybedecek olsam da (sözlük yazarlığı ya da evet değer verdiğim biriyle olan bütün muhabbetim) illa ki o belirsizlikten kurtulmaya uğraşıyorum.

Neyse işte, sonuç ne, sonuç… ne bilim işte, kurtulduk belirsizlikten ama sudan çıkmış balığa döndük mnkym.. n’apcam ben şimdi lan.. facebook’a girip millete poke falan mı atsam acaba.. hımpf..